Πώς μοιάζουν στ' αλήθεια τα «τέρατα»;
Πόσος πόνος μπορεί να κρύβεται σε μια αρρώστια με το εξωτικό όνομα Καζαμπλάνκα; Μπορεί να είναι κακοποιητικός ένας γοητευτικός επαναστάτης φιλόσοφος;
Είναι η κατάθλιψη σαν μπουάτ με τραγούδια για κουλτουριάρηδες;
Μια γυναίκα παλεύει μανιασμένα με τους δαίμονες της κακοποίησης, βιασμό,
αυτοάνοσο, αναπηρία, ψυχική νόσο κι έναν έρωτα που τη σημάδεψε κυριολεκτικά.
Όπλα της το χιούμορ, η ειρωνεία, ο αυτοσαρκασμός και οι γυναίκες της ζωής της,
η μητέρα, η γιαγιά, η ψυχολόγος, οι φίλες της. Η ηρωίδα κατεβαίνει και τα επτά επίπεδα της προσωπικής της κόλασης για να αναδυθεί ξανά στο φως σε μια εποχή νέων νικών. Ένα ταξίδι αυτογνωσίας και αυτοπραγμάτωσης όπου το προσωπικό γίνεται συλλογικό και η ατομική εξέγερση συναντάται με την κοινωνική.
Σημείωμα συγγραφέως
Η "Μπουάτ" γεννήθηκε από την κοιλιά μου ως ανάγκη να απαλύνει μια πολύ δύσκολη ιστορία. Είναι το προσωπικό μου ημερολόγιο, ελπίζοντας πως αν πάψει να είναι προσωπικό, θα πάψει να είναι κι αλήθεια. Βέβαια, κάτι τέτοιο δεν ισχύει: είμαι πάντοτε επιζήσασα, υπάρχει πάντοτε η κατάθλιψη, υπάρχουν πάντοτε ή αναμνήσεις. Αυτό που αλλάζει, είναι πως από την στιγμή που τις μοιράστηκα μαζί σας, είναι σα να έγιναν πιο ελαφριές. Σα να κόπηκε ο ομφάλιος λώρος. Σας παραχωρώ την "Μπουάτ" μου με τρυφερότητα. Θα σας χαλάσει σίγουρα τη διάθεση.
Όλγα Στέφου
Σημείωμα σκηνοθέτριας
Ερωτεύθηκα το βιβλίο της Όλγας Στέφου από την πρώτη κιόλας σελίδα. Με ξάφνιασε η ικανότητα της να μιλάει για τα πιο δύσκολα πράγματα χωρίς να χάνει το χιούμορ και την αισιοδοξία της. Άμυνα, υπεκφυγή, τρόπος αντίστασης, μπορεί, όμως στιγμή δεν αισθάνθηκα να πραγματοποιείται η υπόσχεση της ότι θα μου χαλάσει σίγουρα τη διάθεση. Αντίθετα ταξιδεύοντας στον κόσμο της Όλγας, άλλοτε σε μια Αθήνα γεμάτη καπνούς από τις φωτιές που τη ζώνουν, μια πόλη ευγονική όπου οι ανάπηροι δεν έχουν θέση ανάμεσα μας, σε έρημους διαδρόμους νοσοκομείων, στα Εξάρχεια της εξέγερσης, του έρωτα και του βιασμού και άλλοτε στην ηλιόλουστη Κοσμηρά Ιωαννίνων, όπου το φάντασμα της γιαγιάς βάζει φωτιά στο μνήμα της, ένιωσα μια καρδιά να πάλλεται από ζωή. Το μαύρο να εναλλάσσεται με το άσπρο, το σκοτάδι με το φως. Ήταν θέατρο, καθαρό θέατρο, όπου το προσωπικό βίωμα της ηρωίδας γίνεται σημείο αναφοράς για κάθε γυναίκα που έχει βιώσει οποιασδήποτε μορφής κακοποίηση, για κάθε άνθρωπο που παλεύει με την αρρώστια, τον αποκλεισμό και το στίγμα.
Άννα Χατζησοφιά
