​

Έξι γυναίκες βρίσκονται σ' ένα κλουβί δέσμιες, η καθεμία στη δική της αντίληψη περί πραγματικότητας. Η Κυρία τους, τους φέρνει μια νέα συγκάτοικο και μαζί μ' αυτήν, την ευκαιρία να κερδίσουν την ελευθερία τους. Θα την πετάξουν αυτή την ευκαιρία ή θα πετάξουν μακριά...; Έχουν τη δύναμη να ξεφύγουν απ' τον μικρόκοσμό τους; Οι οκτώ ηρωίδες, μέσα από παράλογες -ή ίσως όχι και τόσο- καταστάσεις, έρχονται αντιμέτωπες με τους φόβους τους, που με τόσο κόπο πασχίζουν να κρύψουν, αλλά και την επίπτωση αυτών. Τη στέρηση της ψυχό-πνευματικής ελευθερίας.

​

O «πατέρας» της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόυντ είπε: «Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης. Και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης.» Εκ πρώτης αυτό μοιάζει κατανοητό. Τι σημαίνει όμως στην ουσία του; Ποια είναι η ευθύνη που οφείλει ο άνθρωπος να αναλάβει; Κι απέναντι σε ποιον; Αυτό το σημείο έρχεται να μας φωτίσει ένας από τους κορυφαίους στον τομέα της φιλοσοφίας, ο Φρίντριχ Νίτσε, «Ελευθερία είναι η θέληση να είναι κανείς υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό του.» Πόσο εύκολο είναι όμως να σταθεί ο άνθρωπος απέναντι στον εαυτό του και όχι κατ’ ανάγκη αλλά γιατί το έχει πραγματικά θελήσει; Μέσα από το CAGEBIRDS, αυτό το ιδιαίτερο έργο, ο Άγγλος θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος David Campton, δείχνει καθαρά ότι το να θελήσει ο άνθρωπος την ελευθερία του δεν είναι τελικά αυτονόητο, ούτε εύκολο. Χρειάζεται δύναμη, έμπνευση, αλήθεια και αγάπη, απέναντι στους άλλους κι απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.

«Όλα ξεκινούν από ένα σφίξιμο στο στήθος.

Ένα σφίξιμο στο στήθος μπορεί να εξελιχθεί σε οτιδήποτε.

Όταν υψωθεί στο κεφάλι έχεις πονοκέφαλο.

Όταν βυθιστεί στο στομάχι έχεις στομαχόπονο.

Όταν φτερουγίσει στην καρδιά… μαράζι.»

(απόσπασμα έργου)