Η παράσταση συνδυάζει σύγχρονο χορό και σωματικό θέατρο, αναδεικνύοντας τη σχέση ανάμεσα στην επιθυμία, τη σιωπή και τη διεκδίκηση του εαυτού.

Με άξονα τον σωματικό λόγο και τη δυναμική της κίνησης, το έργο ανατρέχει στην τραγική γενεαλογία της Κλυταιμνήστρας και της Ηλέκτρας για να φωτίσει τον τρόπο με τον οποίο το τραύμα, η μνήμη και η βία ενσαρκώνονται και μεταβιβάζονται.

Στο MyCenae, μητέρα και κόρη βρίσκονται σε έναν αέναο καθρέφτη, όπου η ανάγκη για δικαιοσύνη συγχέεται με τη σύγκρουση και την επιθυμία για αυτοδιάθεση. Εμπνευσμένο από τους Αισχύλο, Σοφοκλή και Ευριπίδη, το έργο δεν αναπαράγει τον μύθο· τον μεταγράφει σε μια σύγχρονη σωματική γλώσσα, θέτοντας το καίριο ερώτημα:
Πώς μια γυναίκα μπορεί να είναι ταυτόχρονα μητέρα και δήμιος, τροφός και φορέας της σιωπής;