Ο συνδυασμός των δυο μονολόγων του Γ. Κωσταρά ησυχία των ζωντανών νεκρών προβληματίζει ουσιαστικά τους θεατές σχετικά με την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Ο αποκλεισμός ορισμένων ατόμων επιφέρει ανισορροπία στις σχέσεις, προσωπικές και κοινωνικές, δημιουργώντας δυσεπίλυτες καταστάσεις. Το μονόπρακτο Ησυχία πραγματεύεται την ιστορία ενός ανθρώπου ο οποίος θυματοποιείται από μια κοινωνία που του επιβάλλει τον δρόμο της περιθωριοποίησης. Το μονόπρακτο Ζωντανοί νεκροί μπορούμε να το παρομοιάσουμε με τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη, μόνο που εδώ, η ηρωίδα, μην έχοντας τη δυνατότητα να κατανοήσει τον πλασματικό κόσμο του Αλτσχάιμερ στον οποίο είναι εγκλωβισμένη η μητέρα της, θεωρεί ότι μπορεί να γίνει τιμητής της ζωής της. Ως αποτέλεσμα, φτάνει η ίδια τον εαυτό της στα όρια του εγκλήματος. Αν οι δυο αυτοί άνθρωποι μπορούσαν να μιλήσουν και να ακουστούν, αν είχαν ουσιαστική αποδοχή από την κοινωνία, τότε ίσως η έκβαση της πορείας τους σ’ αυτόν τον κόσμο να ήταν εντελώς διαφορετική.